Μπορείτε να ρυθμίσετε τα
συναισθήματά σας; Μπορείτε να
συγκρατήσετε τα ξεσπάσματά σας; Αυτό
είναι το πιο δύσκολο για τους περισσότερους γονείς… Πέστε μου, τι κάνετε όταν η συμπεριφορά του
παιδιού σας σας κάνει να θέλετε να ουρλιάξετε;
Έχετε τις εξής επιλογές:
α. Να αρχίσετε να
ουρλιάζετε και μετά να το μετανιώσετε.
β. Να αντισταθείτε στον
πειρασμό να ουρλιάξετε και να καλμάρετε τον εαυτό σας.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι
στο χέρι του γονιού είτε να χειροτερέψει την κατάσταση με περισσότερες φωνές
είτε να κατευνάσει τα πράγματα, διατηρώντας την ψυχραιμία του.
Το σημαντικό είναι να επιλέξουμε
μία θετική ενέργεια ΠΡΙΝ βάλουμε τις φωνές!
Τις περισσότερες φορές ο λόγος που οι γονείς ‘το χάνουν’ και βάζουν τις
φωνές είναι επειδή δεν έχουν θέσει όρια: κρατιούνται, κρατιούνται να μη βάλουν
τις φωνές και στο τέλος τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα και οι γονείς ξεσπάνε
βάζοντας τις φωνές! Οπότε, όλη η καλή
τους θέληση να κρατηθούν πάει χαμένη, γιατί εξαρχής έχουν επιλέξει λανθασμένη
στρατηγική. Χρειάζεται αα θέσετε όρια
ΠΡΙΝ νευριάσετε!
Αν νιώσετε κάτι να σας
τσιγκλάει, να χάνετε την υπομονή σας, τότε αυτό είναι το σήμα να κάνετε κάτι,
και, φυσικά, όχι να βάλετε τις φωνές!
Ποιο είναι λοιπόν το
κλειδί; Να παρέμβετε με θετικό τρόπο, ώστε
να ικανοποιήσετε τις ανάγκες του παιδιού αλλά και τις δικές σας, χωρίς φωνές!
Συγκεκριμένα και πρακτικά!
1. Αν είναι απαραίτητο
θα πρέπει να παρέμβετε σε μια επικίνδυνη για το παιδί κατάσταση. Αυτό όμως μπορείτε να το κάνετε
χωρίς περιττές φωνές και χωρίς να ουρλιάξετε στο παιδί που έκανε κάτι
επικίνδυνο. Επικεντρωθείτε στην ασφάλεια, δαγκώστε τη γλώσσα σας και συζητήστε
αργότερα τι έκανε λάθος το παιδί και τι θα έπρεπε να κάνει σωστά.
2. Όλα καλά, όλα υπό
έλεγχο. Τη στιγμή που το παιδί σας έχει νευριάσει, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο
και η αίσθησή σας είναι ότι πρόκειται για κατάσταση κινδύνου και ότι πρέπει να
δράσετε άμεσα. Και δυστυχώς η δράση σε
αυτές τις περιπτώσεις είναι κάτι αρνητικό, όπως το να ουρλιάξετε! Επαναλάβετε στον εαυτό σας: «Όλα καλά, όλα υπό έλεγχο».
3. Κάντε διάλειμμα! Έχετε αρχίσει να νευριάζετε, το νιώθετε
ότι σε λίγο θα ξεσπάσετε…. Κάντε μια συνειδητή προσπάθεια να μιλήσετε σε ήρεμο τόνο,
καταρχήν στον εαυτό σας, και μετά απευθυνόμενοι στο παιδί σας: «Πρέπει να
ηρεμήσω. Κάνω διάλειμμα και επιστρέφω σε
ένα λεπτό». Και, απλώς, ήρεμα, απομακρυνθείτε
από το παιδί σας! Αν το πρόβλημα είναι
ότι το ένα παιδί σας τσακώνεται με το άλλο, πάρτε μαζί και το παιδί που έχει
γίνει στόχος, ώστε να είναι ασφαλές.
Αναρωτιέστε πώς θα σας ‘ακούσει’
το παιδί σας αν δεν υψώσετε τη φωνή σας και δεν του δείξετε ότι έχετε νευριάσει
με αυτά που κάνει;
Την απάντηση τη δίνουν οι έρευνες: όταν οι γονείς νευριάζουν, τα παιδιά ‘αντιγράφουν’ τη διάθεσή
τους και νευριάζουν ακόμα χειρότερα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ‘κλείσει’ το εγκεφαλικό κύκλωμα της
μάθησης. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι οι
μεγάλοι τους βάζουν με καλό και σταθερό τρόπο όρια, οπότε τους μειώνουν τα
νεύρα και τη δυσφορία. Είναι σημαντικό
να ακολουθήσει μια συζήτηση για το πώς λύνουμε τα προβλήματα που μας
παρουσιάζονται, ώστε το παιδί να έχει ένα υγιές και πρακτικό μοντέλο του πώς
χειριζόμαστε ένα πρόβλημα (και σίγουρα αυτό δεν διδάσκεται με φωνές και
ξεσπάσματα!).
4. Βρέστε τι σας ηρεμεί και διώχνει το θυμό σας. Μάθετε να παίρνετε βαθιές αναπνοές
στα δύσκολα κοιτάξτε τον εαυτό σας στον
καθρέφτη και επαναλάβετε: «Είμαι καλός γονιός, όλα θα πάνε καλά», «Είμαι καλός
γονιός, μπορώ να χειριστώ την κατάσταση χωρίς νεύρα».
5. Αλλάξτε τις σκέψεις
σας ώστε με αυτό τον τρόπο να αλλάξτε τα συναισθήματά σας. Αν αρχίσετε αρνητικές σκέψεις
τύπου «είναι παλιόπαιδο, δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να φέρεται σωστά», «είναι
παλιόπαιδο, μου σπάει τα νεύρα ή μου καταστρέφει τη ζωή» κλπ, κλπ, τότε είναι
αδύνατον να ηρεμήσετε! Θυμηθείτε ότι το
παιδί σας έχει την προσωπικότητά του, είναι ένα ξεχωριστό άτομο και περνάει τα
ζόρια του, κάτι που σας το δείχνει με την κακή του συμπεριφορά.
6. Προσπαθήστε να αποκωδικοποιήσετε την κακή συμπεριφορά και να
ανταποκριθείτε στο βαθύτερο αίτημα του παιδιού. Με αυτό εννοώ κάτι πολύ απλό: το παιδί σας έχει εκνευριστεί με
κάτι το οποίο δε μπορεί να διαχειριστεί με λόγια και ηρεμία και καταφεύγει στην
κακή συμπεριφορά. Για παράδειγμα: το
δίχρονό σας δαγκώνει τα άλλα παιδιά;
Εξετάστε τα βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς του: μήπως δυσκολεύεται στο
να μοιραστεί πράγματα; Μήπως το άλλο παιδάκι του πήρε το παιχνίδι του; μήπως το δικό σας παιδί νιώθει ότι απειλείται
κοινωνικά; Βρέστε το πρόβλημα και βοηθήστε
το παιδί να αντιδράσει διαφορετικά.
7. Όταν ηρεμήστε, βάλτε
στο παιδί σας όρια, αλλά με κατανόηση. Μη
ξεχνάτε ότι τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν τους γονείς να κάνουν, και
όχι από αυτά που οι γονείς τους λένε να κάνουν!
Δώστε στο παιδί σας το σωστό μοντέλο
του πώς να κυριαρχεί στα συναισθήματά του.
Βοηθήστε το να εκφράσει με λόγια τα συναισθήματα που οδήγησαν στο ξέσπασμα
και εξηγήστε ότι δε χρειάζεται να φερθεί έτσι άσχημα.
8. Όταν και εσείς
και το παιδί είστε ήρεμοι, συζητήστε γι’ αυτό που συνέβη. Βοηθήστε το
παιδί να επεξεργαστεί τα αρνητικά του συναισθήματα και να προσπεράσει, ώστε να
μην οδηγήσουν στο μέλλον σε κακή συμπεριφορά.
Το κλειδί εδώ είναι να αισθανθείτε ως γονιός συμπόνια και συναισθηματική
κατανόηση για το παιδί σας. Μην ξεχνάτε:
τα συναισθήματα επιτρέπονται (πχ ζήλεια), αλλά ΟΧΙ οι πράξεις (να χτυπάει το αδερφάκι
του). «Χτύπησες τον αδερφό σου… πρέπει να
ήσουν πολύ θυμωμένη… ξέρω, νευριάζεις πολύ με τον μικρό σου αδερφό, σου χαλάει τα
παιχνίδια και δεν ξέρει ακόμα να μοιράζεται… μμμχ.. μερικές φορές εύχεσαι να μην
είχες μικρό αδερφό… όλοι νιώθουν κάπως έτσι μερικές φορές… να ξέρεις όμως ότι σε
αγαπώ πολύ-πολύ και ότι έχεις τη δική σου σπέσιαλ και μοναδική θέση στην καρδιά
μου και αυτή τη θέση δε μπορεί να την πάρει κανένας».
9. Όταν εσείς και το παιδί
είστε ήρεμοι και νιώθετε κοντά, διδάξτε του το σωστό. Συζητήστε με το παιδί πώς μπορεί
να χειριστεί μια ανάλογη κατάσταση στο μέλλον.
Εσείς θα έχετε το ρόλο του προπονητή και συνεργατικά με το παιδί θα το
βοηθήσετε να βρει αποδεκτές λύσεις και να είναι ο καλύτερος εαυτός του.
10. Η καλύτερη
θεραπεία είναι η πρόληψη. Προλάβετε τον δικό σας εκνευρισμό
και τα δικά σας νεύρα με αυτοφροντίδα.
Βρείτε χρόνο για χόμπι, αθλητισμό ή πράγματα που σας δίνουν
ευχαρίστηση. Γίνετε μέλος μιας ομάδας γονέων.
Συζητήστε με φίλους που έχουν παιδιά κοντινής ηλικίας. Θυμηθείτε
ότι φάση είναι θα περάσει και ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα!
11. ΣΤΟΠ! Και αν αρχίσατε
να ουρλιάζετε; Μην πτοηθείτε!
Σταματήστε τις φωνές στη μέση, κλείστε το στόμα σας, βγείτε από
το δωμάτιο. Ακόμα και έτσι δείχνετε αυτοέλεγχο
και αυτοσυγκράτηση! Είστε στη σωστή
κατεύθυνση του να γίνετε ένας γονιός που δε φωνάζει!
Θα με ρωτήσετε «και είναι
εύκολα όλα αυτά;». Θα είμαι ειλικρινής:
«όχι». Όμως, είναι δυνατό να γίνει αυτή
η αλλαγή, αρκεί να το επιθυμείτε και να εξασκηθείτε!
Διαλέξτε αγάπη, ηρεμία, χαρά!
Δρ. Λίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου